Loyaliteit

Paardrijden is voor 90% een mentale kwestie, de echte paardenmensen weten dit, en passen het dus ook toe, ze vergaren eerst kennis en bouwen daarna pas deskundigheid op.
De overige 10% is eigenlijk techniek het paardrijden zelf toch wel raar zo`n uitspraak, wel paarden rijden is een natuurlijke bezigheid die iedereen die fysiek geen problemen heeft in eerste aanleg beheerst, wil je meer dan kun je dit verbeteren door te veel te oefenen zodat het mooier en met meer gratie wordt overgebracht bij het kijkende publiek.
Ik hoor het weer, die vent is gek zeker, die weet echt niet waar hij het over heeft. U wel!!!!



Toch maar even poging wagen of ik echt zo gek ben als sommige mensen denken, zo leuk dit alleen al te kunnen schrijven, ik wordt er zelfs vrolijk van.
Maar waar ik niet vrolijk van wordt.. is dat paarden het slachtoffer zijn van mensen die niet nadenken over waar ze mee bezig zijn tijdens hun training en oefeningen met hun paard. Maar in mijn visie iets doen omdat het zogenaamd zo hoort en iedereen het zo doet, we krijgen zoveel complimenten dus kan het onmogelijk verkeerd zijn. Dit lijkt verdacht veel op loyaliteit denk ik zo. En wat denkt u?

Loyaliteit is van nature een puur en eerlijk instrument, zeker als het ook zo wordt ingezet dan is het ook een zeer effectief en nuttig instrument, maar hier begint het gedonder in de glazen.
Dit mooie instrument wordt mishandelt en gebruikt op een manier die vele dieren en ook mensen constant in verwarring brengen.

Loyaliteit is helaas en onbedoeld ook een instrument om angst mee aan te kweken en vele ouders vrienden familie partners scholen verenigingen werkgevers enz. maken zich daaraan schuldig heel onbewust, maar toch effectief genoeg, om ons leven voorgoed te beïnvloeden, en helaas ook verre van positief.
Even klein voorbeeld ter illustratie
Een moeder brengt op haar kind iets over waar ze zelf slechte of minder leuke ervaringen mee heeft, het kind is op dat moment nog niet in staat zelf te bedenken dat het iets is waar haar moeder bang en angstig voor is. Dus het is niet iets van het kind zelf. Maar helaas is dit gedrag een dagelijks vast onderdeel binnen de opvoeding van het kind. Het weet dus eigenlijk niet anders dan dat: moeder vader school oma opa en wie eigenlijk niet in zijn/haar naaste omgeving vertellen dat ze de situatie niet zomaar anders moeten gaan benaderen want daardoor schaad het de langdurige stabiele vertrouwensband. Want als het kind hier niet naar luistert dan volgen er vaak vervelende niet te overziene consequenties.Loyaliteit is dus een fundamenteel onderdeel van onze opvoeding, en dit geldt evenzo voor paarden. Maar het is tevens ook erg `n gevoelig instrument voor mensen om bewust miscommunicatie te realiseren en verder te ontwikkelen.

Dan hebben we nu ook gelijk het antwoord waarom het ene paard heel anders reageert op dezelfde dingen als het andere paard. Het is niet het paard maar de ruiter die hier bepalend is voor de uitkomst van actie of reactie van het paard een menselijke mentale kwestie dus.
Hiermee kunnen we ook direct uit besluiten dat het paard wordt zoals de ruiter is, hoe hij/zij het leven bedenkt en beleeft. Door deze constant aanwezige gedachtegang blijven deze mensen zijn/haar ontbrekende kennis naar binnen halen via instructeurs en trainers. Die aansluiten op hun zienswijze, misschien zelfs visie, maar zeer zeker ook de manier waarop ze door het leven gaan, en het leven dus ook als zodanig beleven.Wederom is hier spraken van loyaliteit, maar in dit geval zonder echte onderbouwing.

En dit geldt in vele gevallen ook voor kinderen, ze groeien op met bepaalde patronen en leefregels en vooral ook een visierichting waar ze nog zelden van willen en/of kunnen afwijken. Loyaliteit is in die zin verworden tot een vorm van onbetrouwbare veiligheid en betrouwbaarheid, maar helaas komt dit niet tot stand door op zelfstandige basis op onderzoek uit te gaan en te checken wat er wel of niet klopt en of het ook direct en/of indirect bewijsbaar/aantoonbaar is. Het wordt eenvoudig weg gewoon aangenomen voor waar met alle gevolgen vandien, de onderzoekende en/of  kritische mens is constant op vakantie, of niet bereikbaar voor een ondersteunende toelichting.
En vanuit dit instabiele gegeven gaan we liever steeds verder in het vastketenen van onze paarden en dus ook onszelf. En dit zeer tegen de natuur van het paard in. Het paard wordt steeds meer geremd en begrenst in zijn natuurlijk gedrag houding en evenwicht, net zoals wij mensen onbewust verkeerd hebben leren omgaan met pure loyaliteit, het van nature zo mooie en nuttige instrument verwordt hier tot een angstig en totaal nutteloos en onbruikbaar instrument.

Met mij eens of niet misschien toch iets om over na te denken, al zou het alleen maar zijn in het belang en ter bescherming van onze paarden.

Om meer inzicht te krijgen in hoe een paard van nature in elkaar zit kan deze link misschien iets toevoegen aan uw nieuwe vorm van kennis hippologie

Pouligerin 

Thijmen.